Λαζαράκια

Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής.

Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδιά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους.

O Λάζαρος είναι μια μορφή που εμπνέει σεβασμό στον ελληνικό λαό.

Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.

Για παράδειγμα τα κάλαντα του Λαζάρου τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στις μικρές κοινωνίες.

Τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν “Λαζαρίνες”.

Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες φορώντας ειδική στολή.

Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.

Σε πολύ λίγες περιοχές της χώρας τραγουδιούνται σήμερα τα Λαζαριάτικα κάλαντα. Τα λόγια του τραγουδιού άλλοτε αναφέρονται στην ανάσταση του Λαζάρου και είναι συνήθως μέτρια στιχουργήματα και άλλοτε πάλι αποτελούν παινέματα προσώπων που αγγίζουν τα όρια υψηλής ποιητικής δημιουργίας.

Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα.

Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες: γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.

Έθιμα από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας

0 λαός γιορτάζει την πρώτη Λαμπρή, την “Έγερση” του φίλου του Χριστού, του “αγέλαστου” Λάζαρου.

Ο φόβος και ο τρόμος για όσα γνώρισε στον άλλο κόσμο άφησαν τόσο βαθιά σημάδια στην ψυχή του Λάζαρου που, λέει η παράδοση, μετά την Ανάσταση του δε γέλασε παρά μόνο μια φορά.

Είδε κάποιον χωρικό στο παζάρι να κλέβει μια στάμνα και να φεύγει κρυφά.

“Βρε τον ταλαίπωρο, είπε. Για ιδές τον πώς φεύγει με το κλεμμένο σταμνί.

Ξεχνάει ότι κι αυτός είναι ένα κομμάτι χώμα, όπως και το σταμνί. Το ‘να χώμα κλέβει τ’ άλλο. Μα δεν είναι να γελούν οι πικραμένοι;” και χαμογέλασε.

Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου. Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την “πρώτη Λαμπρή”, τα παιδιά, κρατώντας το “Λάζαρο”, έκαναν τους αγερμούς τους. Γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα “λαζαρικά”, για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους. Στην Ήπειρο μάλιστα, στις κτηνοτροφικές περιοχές, χτύπαγαν ταυτόχρονα και μεγαλοκούδουνα.

Σήμερον έρχεται ο Χριστός
ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και λένε
τον μοιρολογούν και κλαίνε.

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί.

-Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν' ο αδελφός μου.
Μα και πάλιν εγώ πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.

Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε τον Θεόν δοξάζουν
και τον Λάζαρο εξετάζουν.

Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδην απού πήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,

Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μην μ' ερωτάτε πλέον.

Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει.

Αυτό είναι τα κάλαντα-τραγούδι  του Λάζαρου, που θα θυμούνται σίγουρα οι πιο μεγάλοι και οι πιο νέοι δεν θα έχουν ξανακούσει ποτέ....ξεχασμένο και αυτό με πολλά άλλα δυστυχώς...

Τα “λαζαρικά” από τόπο σε τόπο έχουν πολλές παραλλαγές.

Στη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη Θράκη στο έθιμο έπαιρναν μέρος μόνο κορίτσια, οι “Λαζαρίνες” ή “Λαζαρίτσες”, έτσι έβρισκαν την ευκαιρία να γίνουν γνωστές και σαν υποψήφιες νύφες.

Για “Λάζαρο” βαστούσαν έναν ξύλινο κόπανο για τα ρούχα, τυλιγμένο με παρδαλά κομμάτια από πανιά, ίδιο μωρό. Σε άλλα μέρη πάλι έντυναν με χτυπητά πολύχρωμα υφάσματα μια ρόκα, μια κούκλα, έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν με κορδέλες και λουλούδια.   Στη Σκύρο έπαιρναν την τρυπητή κουτάλα, “τη σιδεροχουλιάρα”. Έβαζαν σε κάθε τρύπα και από ένα άσπροπούλι -άσπρη μαργαρίτα- ένα κόκκινο γαρίφαλο για στόμα και σχημάτιζαν το πρόσωπο. Έδεναν σταυρωτά πάνω στην κουτάλα ένα ξύλο, για να κάνουν τα χέρια, της φορούσαν και ένα πουκαμισάκι ή ένα μωρουδίστικο ρούχο και ο “Λάζαρος” ήταν έτοιμος.

Γύριζαν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και οι νοικοκυρές τους έδιναν αυγά, λεφτά ή ό,τι άλλο είχαν.  Πάντα όλοι κάτι έβρισκαν να δώσουν.   Κι όταν θέλαν για κάποιον να πούνε πως ήταν τσιγκούνης έλεγαν: “Ποτέ του αυγό δεν έδωσε, ούτε τ’ αγίου Λαζάρου!” Στα Τρίκαλα τα αυγά που συγκέντρωναν οι Λαζαρίνες, οι μητέρες τους τα έβαφαν κόκκινα και τα κρατούσαν σε ξεχωριστό μέρος. Όταν ήθελαν να περιποιηθούν έναν επισκέπτη από αυτά τα αυγά του έδιναν, του Λαζάρου.

Σε μερικά μέρη τη θέση του “Λάζαρου” έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες. Στην Κρήτη έκαναν έναν ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες. Στην Κύπρο συναντάμε το έθιμο της αναπαράστασης, στην αρχαιότερη μορφή του. Ο θεός πεθαίνει στην ακμή της νιότης του και αμέσως ανασταίνεται, όπως ο Άδωνης στους αρχαίους Έλληνες. Έντυναν ένα παιδί με κίτρινα λουλούδια, έτσι ώστε ούτε το πρόσωπο του δε φαινόταν. Σε κάθε σπίτι που πήγαιναν, όταν άρχιζαν τα άλλα παιδιά να τραγουδούν, ξάπλωνε και υποκρινόταν το νεκρό, όταν όμως έλεγαν το “Λάζαρε δεύρο έξω” σηκωνόταν.

Το ίδιο έθιμο συναντάμε και στην Κω. Το παιδί που αναπαριστούσε το Λάζαρο, τυλιγμένο σε ένα σεντόνι, ήταν και αυτό στολισμένο με κίτρινα λουλούδια. Αμοιβή της παρέας για την αναπαράσταση τα αυγά για το δάσκαλο. Τα πιο μεγάλα παιδιά, οι “πρωτόσχολοι”, έπαιρναν την εικόνα του Λάζαρου, την έβαζαν πάνω σε μια ειδική κατασκευή που στόλιζαν με δεντρολίβανο -ήταν, λέει, η Βηθανία, η πατρίδα του- και γύριζαν στις στάνες. Οι βοσκοί τους φίλευαν αυγά, τυριά και μυζήθρες για τις λαμπρόπιτες.

Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους “λαζάρηδες”, τα “λαζαρούδια” ή και “λαζαράκια”. “Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις” έλεγαν, μια και ο αναστημένος φίλος του Χριστού πίστευαν πως είχε παραγγείλει: “Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…”

Στα “λαζαράκια” έδιναν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά είχε η οικογένεια τόσους “λαζάρηδες” έπλαθαν και στη θέση των ματιών έβαζαν δυο γαρίφαλα. Στην Κω οι αρραβωνιασμένες θα έφτιαχναν ένα λαζαράκι σε μέγεθος μικρού παιδιού, γεμισμένο με χίλια δυο καλούδια και κεντημένο σχεδόν σαν τις κουλούρες του γάμου, για να το στείλουν στο γαμπρό. Τα “λαζαρούδια” πολλές νοικοκυρές τα γέμιζαν με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα παιδιά ξετρελλαίνονταν να τα τρώνε ζεστά.

Υλικά

440 γρ. αλεύρι γ.ο.χ.

1 φακελάκι ξερή μαγιά

225 γρ. ζάχαρη κρυσταλλική

110 γρ. ελαιόλαδο

120 γρ. κανελόζουμο (βρασμένο νερό με 1 ξύλο κανέλας)

1/2 κ. γλ. αλάτι

3 κ. σ. σταφίδες ξανθές

3 κ. σ. καρύδι τριμμένο

1/2 σφηνάκι κονιάκ

2 κ. σ. κανέλα ή σμυρνιό

Εκτέλεση

Φτιάχνουμε το κανελόζουμο και το αφήνουμε να χλιάνει.

Μέσα σε αυτό διαλύουμε τη μαγιά.

Σε ένα μπωλ ρίχνουμε το αλεύρι με το αλάτι κοσκινισμένα, κάνουμε λακουβίτσα και τοποθετούμε τα υπόλοιπα υλικά και ζυμώνουμε μέχρι να έχουμε μία μαλακή ζύμη που να ξεκολλάει από τα χέρια μας. Γίνεται αμέσως γιατί τη βοηθάει το ελαιόλαδο.

Αφήνω σκεπασμένο το μπωλ σε ζεστό μέρος να φουσκώσει η ζύμη μου για περίπου 2 ώρες και μετά πλάθω ανθρωπάκια με τα χεράκια τους, μπήγω τα γαρύφαλλα για ματάκια, στόμα και στα χέρια τους και τα αφήνω να ξεκουραστούν και αυτά για καμιά ώρα περίπου, σε αντικολλητικό χαρτί στη λαμαρίνα του φούρνου μέσα σε προθερμασμένο φούρνο στους 50 βαθμούς.

Τα τοποθετώ με σχετική απόσταση μεταξύ τους γιατί απλώνουν λίγο.

Ψήνω στους 180 βαθμούς για 20  λεπτά στις αντιστάσεις σε μεσαία σχάρα.

Αποσύρω από το φούρνο και τα αφήνω να σταθούν για να σφίξουν λίγο.

Η δοσολογία αυτή βγάζει 10 λαζαράκια, όπως τα έπλασα εγώ. Επειδή όμως όπως είπαμε απλώνουν και δεν με ικανοποίησε το πλάτος τους εσείς φροντίστε να πλάσετε σωματάκι σε πλάτος 3 εκατοστών. Θα σας βγουν μερικά παραπάνω αλλά θα είναι πιο όμορφα.

Επίσης έχετε υπόψη σας ότι μπορείτε να τα κάνετε με όποια κουλουρένια  ζύμη αρέσει σε εσάς. Το σκεπτικό είναι να έχουν χεράκια σταυρωμένα και γαρυφαλλάκι. Αλλοι τα φτιάχνουν με ποδαράκια, εμένα μου αρέσουν έτσι.

Καλό Πάσχα σε όλους με υγεία και χαρά!

Οι πληροφορίες είναι από το http://pneymatiko.wordpress.com

Πασχαλινά κοτοπουλάκια από ζαχαρόπαστα

Σουλατσάρωντας μέσα στο νετ, έπεσα πάνω σε μία κατασκευή από ζαχαρόπαστα που μόλις την είδα την ερωτεύτηκα!!! Επειδή ήδη την ξετίναξα την έρμη τη φωτογραφία του μπλογκ στο οποίο ανήκει, δεν θα το κάνω και εδώ, απλά θα σας δώσω το σύνδεσμο για να μπορέσετε να το δείτε και να σκεφτείτε τι μπορείτε να φτιάξετε.

Την αρχική ιδέα θα τη βρείτε εδώ

Προτείνουν αβγό που το έχουμε αδειάσει, ξεπλύνει και στεγνώσει, αλλά με αυτή τη λογική μπορούμε όπως μας πρότεινε φίλη, να βάλουμε σφιχτό αβγό, ή αλουμινόχαρτο φορμαρισμένο σαν αβγό, ή τα αβγουλάκια από φελιζόλ που υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία σχεδόν.

Εγώ το πήγα λίγο πιο πέρα.....Kinder ή όποιο άλλο σοκολατένιο αβγουλάκι! Να το προσφέρεις στα παιδάκια σου ή στα βαφτιστήρια σου και να το ευχαριστηθεί η ψυχούλα του όλο, άσε που θα βρει και το παιχνιδάκι μέσα και θα χαρεί ακόμα πιο πολύ!

Το έκανα ήδη, σας βάζω και τις φωτογραφίες από τα έργα μου και εσείς αποφασίζετε!

Ξέρω...ξέρω....είναι σαν τα ρόδια που όλοι μου τα έλεγαν ντομάτες ή μήλα....χαχχααχαχαχ!!!

Αυτά δεν τα λες ακριβώς κοτοπουλάκια....διασταύρωση με παπάκια μου βγήκαν...μπουχαχχαχαχ!!!

Θα συνεχίσω τις δοκιμές μου εννοείται αλλά για να μη χάνουμε χρόνο σας τα  ποστάρω από τώρα.

Επίσης το χρώμα δεν έπρεπε βάσει της αρχικής φωτό να είναι έτσι, θέλει υποκίτρινο, πολύ απαλό δηλαδή...δεν βαριέσαι...είπαμε διασταύρωση με παπί είναι...χαχαχχα!!

Δεν είναι φανταστική ιδέα????

Καριόκες νηστίσιμες

Συνταγή της κυρίας Βέφας που μας την κερνάει η Βάσω! Δεν βάζει φοντάν βανίλιας βέβαια, αλλά έγιναν ωραιότατες. Βγαίνουν στο κλασσικό μέγεθος γύρω στα 30-35 κομμάτια. Το πως σκάει η κόντιτα στο δόντι πλημμυρισμένη από τη σοκολάτα είναι το κάτι άλλο....!!!

 

Υλικά

1 φλ. νερό

1 φλ. ζάχαρη κρυσταλλικη

2 κ. σ. μαργαρίνη

2 κ.σ. κονιάκ

1 1/2 φλ. φρυγανιά τριμμένη

1 1/2 φλ. καρύδια χοντροκοπανισμένα

1 1/2  φλ. κόντιτα

250 γρ. κουβερτούρα

Για την επικάλυψη

500 γρ. κουβερτούρα

3 κ. σ. καλαμποκέλαιο

Εκτέλεση

Σε κατσαρόλα βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη και τη μαργαρίνη για 5 λεπτά και τα αφήνουμε να κρυώσουν. Ρίχνουμε μέσα το κονιάκ και τη φρυγανιά. Προσθέτουμε τα καρύδια και την κόντιτα.

Λιώνουμε τα 250 γρ.  κουβερτούρα  σε μπεν μαρί και την προσθέτουμε στα υπόλοιπα υλικά.

Πλάθουμε το μείγμα σε ρολό 6 εκατοστών, το τυλίγουμε σφιχτά με μεμβράνη και το βάζουμε στο ψυγείο να παγώσει για κανά τρίωρο.

Μετά το βγάζουμε και κόβουμε φέτες 5 εκατοστών.

Λιώνουμε την κουβερτούρα ( 500γρ) σε μπεν μαρί μαζί  με το καλαμποκέλαιο και βουτάμε σιγά-σιγά τα κομμάτια μέσα.  Τα βγάζουμε με ένα πηρούνι και τα βάζουμε σε λαδόκολλα στο ψυγείο να παγώσουν.

Οταν παγώσουν, τα τυλίγουμε με αλουμινόχαρτο και τα διατηρούμε στο ψυγείο.

Η Βάσω έβαλε από ένα φλ. καρύδια και κόντιτα και έγιναν εξίσου υπέροχες. Προφανώς το παίζουμε όπως μας αρέσουν στο δόντι.  Αντί για κόντιτα μπορούμε αν θέλουμε να αξιοποιήσουμε γλυκά κουταλιού της αρεσκείας μας (τα ξινόφρουτα καλύτερα) καλά στραγγισμένα και σκουπισμένα βέβαια.

Καλή επιτυχία!

Μυρμηγκάτο

Ηρθε και η ώρα για το μυρμηγκάτο της Εφούλας και της φίλης μας  Σοφίας!  Η αλήθεια είναι ότι έχω τη συνταγούλα σε εκκρεμότητα από πέρσυ και το έχω παρατραβήξει γιατί ήθελα να βγάλω φωτό της προκοπής! Επειδή όμως δεν το βλέπω να γίνεται.....και ήδη χρόνισε όπως φαίνεται στις μοναδικές φωτό που έχουν να κάνουν με το γλυκάκι μας, το γλυκάκι το ποστάρω έτσι και φτιάξτε το!

Η φωτό είναι από κάποια οικογενειακή και ιστορική ...θα έλεγα...σύναξη που συνέπεσε με τα γενέθλια της κοράκλας μου τα περσινά (γιατί περάσανε και τα φετινά....ξέρω...ντρέπομαι....χαχχααχ), το γλυκάκι έγινε σε μεγάλο στρογγυλό ταψί καθότι πολλά τα άτομα και λόγω της περίστασης βάλαμε και ένα κεράκι για την πριγκηπέσσα μας έτσι για το καλό!

Να το δούμε όμως γιατί σας ζάλισα?

Υλικά

Για το σιρόπι

1 ποτήρι ζάχαρη

4 ποτήρια νερό

Για τη σοκολάτα

2 κουβερτούρες

12 κ. σ. εβαπορέ γάλα

4 κ. σ. βούτυρο

2 κ. σ. κρύο νερό

Για τη ζύμη

6 αβγά (χωριστά κρόκοι και ασπράδια)

3/4 του ποτηριού ζάχαρη

2 ποτήρια φαρίνα

1 φακελάκι baking powder

1 βανίλια

150 γρ. τρούφα 

125 γρ. μαργαρίνη

Εκτέλεση

Πρώτα φτιάχνουμε το σιρόπι για να έχει κρυώσει μέχρι να βγάλουμε από το φούρνο το γλυκό.

Ισχύει ο κανόνας  : σιρόπι κρύο + γλυκό ζεστό ή το αντίστροφο.

Για τη ζύμη

Χτυπάω τα ασπράδια σε μαρέγκα.

Σε άλλο μπωλ με το μίξερ χτυπάω τους κρόκους με τη ζάχαρη και διαδοχικά τα υπόλοιπα υλικά. Τέλος με κουτάλι (όχι με το μίξερ) προσθέτω τη μαρέγκα και ανακατεύω με προσοχή για να βγει αφράτο.

Αδειάζω το μείγμα σε βουτυρωμένο και αλευρωμένο ταψί και ψήνω στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά περίπου σε προθερμασμένο φούρνο.

Οταν βγει από το φούρνο, ρίχνουμε το κρύο σιρόπι και το αφήνουμε στην άκρη για να φτιάξουμε τη σοκολάτα. Σε μπεν μαρί λιώνω τις σοκολάτες και τα υπόλοιπα υλικά και περισχύνω το γλυκό μου με αυτή τη γκανάζ.

Αν αξιωθώ να το κάνω σύντομα υπόσχομαι να βάλω και φωτογραφία.

Σοφάκι σε ευχαριστούμε πολύ, πολύ για τη συνταγούλα!

Καλή επιτυχία!

Μηλόπιτα νηστίσιμη

Και μηλοπιτούλα δια χειρός Βασούλας! Εύκολη, πεντανόστιμη και νηστίσιμη!

Υλικά

Για τη ζύμη

2 1/2 φλ. αλεύρι γ. ο. χ.

1/2 κ. γλ. αλάτι

250 γρ. μαργαρίνη

4-5 κ. σ. κρύο νερό

Για τη γέμιση

1 φλ. ζάχαρη

1 κ. γλ. κανέλα

1/2  κ. γλ. μοσχοκάρυδο

6 μεγάλα μήλα σε φέτες (να καλύψουν το ταψι μας)

2 κ. σ. μαργαρίνη (σκορπιστή)

Εκτέλεση

Σε ένα μπωλ χωρίς μίξερ ανακατεύουμε το αλεύρι με το αλάτι, σταδιακά προσθέτουμε το βούτυρο και κουταλιά-κουταλιά το νερό, μέχρι να γίνει ομοιογενής ζύμη.

Ανοίγουμε τη ζύμη με τα δάχτυλα σε ένα ταψάκι ή μεγάλη ταρτιέρα και προσθέτουμε από πάνω τα μήλα. Αν το ταψί μας έχει αποσπώμενη βάση ακόμα καλύτερα.

Κατόπιν πασπαλίζουμε τα μήλα με τη ζάχαρη, την κανέλα, το μοσχοκάρυδο, βάζουμε από πάνω τη μαργαρίνη σκορπιστή σε κομματάκια και  ψήνουμε σε προθερασμένο φούρνο στις αντιστάσεις σε μεσαία σχάρα στους 200 βαθμούς για 1 ώρα περίπου, ανάλογα με το πως ψήνει ο φούρνος μας πάντα.

Αφήνουμε να σταθεί λίγο πριν την κόψουμε.

Καλή επιτυχία!

Μπακαλιαροκροκέτες με αλιάδα (σκορδαλιά κεφαλονίτικη)

Με καφκιά και με μουρτάρι,

η αλιάδα έχει χάρη!!!

 

Οπου καφκιά είναι το πέτρινο γουδί και μουρτάρι το γνωστό σε όλους μας ξύλινο γουδοχέρι!

 

Και είναι τόσο μαστιχωτή (κορδωτή τη λέει η πεθερά μου) και τέλεια η υφή της όταν γίνεται στο γουδί, τυχερός όποιος τη δοκιμάζει έτσι!

Ιδανικά πίνουμε ένα ποτήρι νερό πριν αρχίσουμε να τρώμε την αλιάδα και αφού τελειώσουμε το πιάτο μας, ακολουθεί το καλύτερο κεφαλονίτικο κρασί, η Ρομπόλα! Ενδιάμεσα δεν πίνουμε κάτι. Αυτό γίνεται για να μην μας πέσει "βαριά" η αλιάδα.

Διαβάστε παρακάτω και μερικά πραγματάκια που δεν τα ήξερα και μου φάνηκαν ενδιαφέροντα :

H ετυμολογία από το λατινικό Allium (σκόρδο)•στα ιταλικά agliata. και στη βενετική διάλεκτο agiada. Αναμφίβολα η λέξη πέρασε στο κεφαλονίτικο ιδίωμα την εποχή της βενετοκρατίας• αλλά η κεφαλονίτικη, και όχι μόνο, σκορδαλιά δεν είναι η βενετσιάνικη αλιάδα.

Αρχικά βέβαια η αλιάδα ήταν ένα είδος σάλτσας με βάση το σκόρδο. Οι Αρχαίοι Έλληνες την έφτιαχναν με σκόρδα, ελιές μαύρες, τυρί τριμμένο, αυγά. μέλι και λάδι και περίχυναν με αυτή πίτες και βραστά λαχανικά.

Οι Βυζαντινοί, κυρίως οι φτωχοί, χρησιμοποιούσαν τα βασικά συστατικά: σκόρδο, ελιές μαύρες και λάδι.

Στη Βενετία οι ναυτικοί έφτιαχναν ένα μίγμα σκόρδου κοπανισμένου, λαδιού, ξυδιού και πιπεριού και άλειφαν τα παξιμάδια που αποτελούσαν τη βασική διατροφή τους.

Η πραγματική βενετσιάνικη αλιάδα όμως, που συνόδευε το κρέας, αλλά και τα ζυμαρικά, σύμφωνα με μια μεσαιωνική συνταγή, απαιτούσε μεγαλύτερη προετοιμασία: έψηναν τα σκόρδα στα κάρβουνα, τα κοπάνιζαν, πρόσθεταν λάδι, ψίχα άσπρου ψωμιού, μπαχαρικά και ζουμί, έβραζαν το μίγμα και το σερβίριζαν ζεστό.

Αργότερα η συνταγή διαμορφώθηκε: στα κοπανισμένα σκόρδα πρόσθεταν ψίχα ψωμιού βρεγμένη σε κρεατόζουμο (ή σε μούστο ή χυμό κερασιών), κόκκους πιπεριού και τόσο ζουμί όσο χρειαζόταν για να μείνει το μίγμα αραιό και το σερβίριζαν χλιαρό.

(Από το βιβλίο του ΣΠ. Μπεκατώρου : Στα χρόνια τση Παδέλας" )

Η αλιάδα γίνεται αποκλειστικά με σκόρδο και πατάτα, δεν προσθέτουμε ούτε ψωμάκι, ούτε καρύδια ή κάτι άλλο όπως στη σκορδαλιά που συναντάμε παντού. Θέλει καλό κοπάνισμα στο γουδί (που εγώ δεν έχω άρα πολυμηχάνημα....). Απαιτεί δε, πολλά, μα πολλά σκόρδα (την ακούς λιγάκι.....) και μπόλικο ελαιόλαδο (αυτό δεν μας πειράζει καθόλου...) και ζουμάκι από βρασμένο μπακαλιάρο.

Παρεπιπτόντως, θα ξέρετε ότι για να φύγει η "σκορδίλα" από τα σκεύη και τα χέρια μας αρκεί να τρίψουμε μαζί δύο μεταλλικά σκεύη (κουτάλια, πηρούνια κλπ). Σκόρδο???Ποιό σκόρδο???

Υλικά

5-6 πατάτες βρασμένες

5-6 σκελίδες σκόρδο λιωμένες

χυμός 2-3 λεμονιών (άλλοι βάζουν ξύδι)

1/2 φλ. ελαιόλαδο

ζωμός από βρασμένο μπακαλιάρο

αλάτι και πιπέρι

Εκτέλεση

Ξεκινάμε κοπανώντας το σκόρδο με το αλάτι μαζί με ελάχιστη πατατούλα και αφού κρεμώσει αυτό το μείγμα, συνεχίζουμε να λιώνουμε τις πατάτες όλες.  Ενσωματώνουμε σταδιακά το ελαιόλαδο και το ξύδι, αλατοπιπερώνουμε και βοηθάμε τον πουρέ αυτό με ζωμό από το βρασμένο μπακαλιάρο πάντα με το μάτι. Ελέγχουμε τη γεύση και αναλόγως διορθώνουμε αν χρειάζεται λίγο αλάτι, ή λεμόνι.

Επειδή δεν παίζει καφκιά στο σπιτικό μας, η δουλειά έγινε με τη ράβδο (το αποτέλεσμα...βηλούδου....!!).

Σερβίρουμε με μπακαλιάρο τηγανητό με κουρκούτι, παντζαράκια βρασμένα, κουνουπίδι (κάβολε) και αν είναι η εποχή τους, με  κολοκυθάκια (μορόπουλα), αμπελοφάσουλα και  βλήτα.

Εμένα πάλι μου αρέσει πάρα πολύ με παραπούλια!




Για τις μπακαλιαροκροκέτες

1 φιλέτο παστού μπακαλιάρου ωμού ξαλμυρισμένο και πολτοποιημένο στο μούλτι
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 φρέσκα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα
1/2 μάτσο μαϊντανός ψιλοκομμένος
1/2 μάτσο άνιθος ή μάραθος ψιλοκομμένος (έβαλα μάραθο)
2 καρότα τριμένα
5 κ. σ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κ. γλ. σόδα μαγειρική
1 κ. σ. ελαιόλαδο
1 κ. γλ. κάρυ
πιπέρι
ελάχιστο αλάτι

Για το πανάρισμα

1 αβγό διαλυμένο με λίγο νεράκι
2 φλ. φρυγανιά τριμένη


Εκτέλεση

Αφαιρούμε την πέτσα του μπακαλιάρου και χωρίς να τον βράσουμε, έτσι ωμό, και αφού προσέξουμε μήπως έχει κανένα αγκαθάκι, τον χτυπάμε στο μούλτι να λιώσει καλά. Ρίχνουμε την ψίχα σε ένα μπωλ.

Χτυπάμε  τα κρεμμύδια, τα καρότα, το μαϊντανό και το μάραθο όχι πάρα πολύ, στο μούλτι επίσης, και τα ρίχνουμε στο μπωλ με το μπακαλιάρο. Αλατίζουμε με προσοχή, ρίχνουμε πιπεράκι, κάρυ, σόδα και αλεύρι και ενώνουμε όλα τα υλικά μαζί.

Πλάθουμε μικρές κροκέτες και τις περνάμε στο αβγό και στη φρυγανιά.

Τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά να χρυσίσουν.

Εγιναν πολύ ωραίες και μαλακές μέσα και σίγουρα τα παιδάκια που δεν θέλουν το ψάρι έτσι θα φάνε σίγουρα μπακαλιάρο!

Η άλλη πρόταση είναι ο κλασσικός μπακαλιάρος, τηγανισμένος σε κουρκούτι (αλεύρι + νερό + κουτάκι μπύρας).

Καλή όρεξη και του χρόνου με υγεία!

Αγκιναρόπιτα κεφαλονίτικη

 Αυτή η πιτούλα είναι απίστευτη!!!!

Την είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό και ήθελα να τη σκαρώσω μόλις έπεφτε λίγο η τιμή της αγκινάρας αλλά τελικά δεν άντεξα και την έκανα με κατεψυγμένες.....Λύσσαξα αλλά την έκανα...

Σου σπάει τη μύτη από το άρωμα και η γέμιση τρώγεται ανετότατα και σαν ριζότο.

Υλικά

20 αγκινάρες σε μεγάλους κύβους (όχι μικρά κομμάτια)

1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο (όχι στο μούλτι)

3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες

3 φρέσκα κρεμμυδάκια σε ροδελίτσες

1 φλ. αρακάς (προαιρετικά)

1/2 μάτσο μαϊντανός ψιλοκομμένος

1/2 μάτσο άνιθος ψιλοκομμένος

1/2 μάτσο μάραθος ψιλοκομμένος

1 φλ. ρύζι καρολίνα

1 κ. σ. πελτές ντομάτας

1/2 φλ. ελαιόλαδο

αλάτι και πιπέρι

Για το φύλλο

500 γρ. αλεύρι γ.ο.χ. περίπου

1 πρέζα αλάτι

1 σφηνάκι τσίπουρο ή ρακή

2 κ. σ. ελαιόλαδο

1 ποτήρι νερό (οχι όλο μαζί)

Εκτέλεση

Σε κατσαρόλα σωτάρω στο ελαιόλαδο το κρεμμύδι, το σκόρδο και το φρέσκο κρεμμυδάκι. Προσθέτω τον αρακά και τις αγκινάρες, ρίχνω τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνω και σωτάρω για λίγο. Προσθέτω 1 ποτήρι νερό μόνο και ρίχνω το ρύζι. Το ανακατεύω και αυτό με προσοχή μαζί με τα υπόλοιπα, προσθέτω τον πελτέ και με κλεισμένο το καπάκι αφήνω να σιγοβράσει πολύ χαμηλά, ίσα-ίσα για να πιει το ρύζι τα υγρά όλα, περίπου 15 λεπτά.

 Αποσύρω από την φωτιά και αφήνουμε να κρυώσει λιγάκι για να το ρίξουμε στο λαδωμένο ταψί.

Ανοίγουμε το φύλλο (χονδρό).

Ολα τα υλικά του φύλλου σε ένα μπωλ, τελευταίο προσθέτουμε το νεράκι, μπορεί να μη το σηκώσει όλο ή μπορεί να χρειαστεί λίγο επιπλέον αλεύρι, εξαρτάται.

Το αφήνουμε να ξεκουραστεί για μισή ωρίτσα και χωρίζουμε σε δύο μπάλες.

Ανοίγουμε (καλύτερα με νισεστέ) ή με αλευράκι ένα φύλλο για κάτω και ένα για πάνω....Μέχρι εκεί πάω εγώ και το φύλλο....παραπέρα δεν.....χαχχααχαχ!!!

Στρώνουμε το κάτω φύλλο, ρίχνουμε όλη τη γέμιση που στο μεταξύ έχει κρυώσει λίγο και καλύπτουμε με το άλλο φύλλο.

Λαδώνουμε ελαφρά από πάνω και ψήνουμε στους 170 βαθμούς στη μεσαία σχάρα σε προθερμασμένο φούρνο. Κάπου στη μέση, ανοίγω το φούρνο και ραντίζω λίγο με νεράκι για να μην βγει ξερό τελείως.

Συνεχίζω το ψήσιμο, συνολικά για 50 λεπτά ελέγχοντας να μην μας αρπάξει.

Καλή όρεξη!

Ασκόλυμπροι (σκόλιαμπρα) λαδολέμονο

Πως τα αγαπάω αυτά τα χόρτα!!!!

Αν τα δείτε στη λαϊκή μην τα αγνοήσετε !! Κάντε το επειδή απλά σας το λέω!!!Δεν έχετε ιδέα τι χάνετε!  Πάλι φέτος μόλις τα είδα άστραψα ολόκληρη!!! χαχααχαχ!!!!

Τον σήκωσα τον πάγκο πάλι....με είδε και ο παραγωγός που δεν ήμουν μεγάλη και πήγε να με συμβουλέψει για το πως να τα φτιάξω....αχαχαχααχ!!Που να 'ξερε ο άνθρωπος που έπεσε..... Τον έκοψα ευγενικά αλλά αποφασιστικά....ξέρω, ξέρω, σας ευχαριστώ πολύ.... Από που είσαι, με ρώτησε. Από την Κρήτη??? Ακου να δεις τώρα ....όλοι τα έχουν (όσοι τα ξέρουν δηλαδή) συνδεδεμένα στο μυαλό τους μόνο με την Κρήτη! Αμ δεν σας τα είπανε καλά!! Τα τσακίζουν και άλλοι αυτά τα αγκαθάκια!! χαχαχαχα!!

Πέρσυ που ξαναβρήκα, τα έφερα σπίτι όλο χαρά...και ήταν η πεθερά μου εδώ... Τι αγκάθια είναι αυτά??? μου είπε....Τι λες καλέ, της απαντάω...δεν ξέρεις τι είναι αυτό!!! Σαν γαιδουράγκαθο μου λέει είναι .... Μακάρι να τρώγαμε όλοι μας κάθε μέρα τέτοια "γαιδουράγκαθα" της είπα, αλλά που......

Δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερο στον τρόπο μαγειρέματός τους. Απλό βράσιμο κάνουμε. Η ιστορία όλη είναι στο καθάρισμα, το οποίο είναι η αλήθεια είναι ότι είναι μπελάς. Τσιμπάνε τα άτιμα αλλά αξίζουν τον κόπο!

Πως τα καθαρίζουμε :

Γδέρνουμε όλο το φύλλο με τα αγκάθια να μείνει μόνο το κεντρικό νεύρο του φύλλου. Βάλτε και ένα γαντάκι γιατί φαγουρίζει τρελά το αγκαθάκι τους...

Ξύνουμε ελαφρά τη ρίζα να καθαρίσει και κάνουμε ένα σκίσιμο στη μέση για να φτάσουμε στο νεύρο της ρίζας που είναι ξυλώδες και πρέπει να πεταχτεί.

Μόλις το σκίσουμε λοιπόν και το ανοίξουμε, το τραβάμε να ξεκολλήσει από την υπόλοιπη ρίζα και βλαστό  και το πετάμε. Δεν τρώγεται με τίποτα.

Στην τελευταία φωτό φαίνεται το ξυλώδες μέρος που πετάμε.

Τα ξεπλένουμε καλά και τα βάζουμε να βράσουν σε αλατισμένο νερό για 25 λεπτά.

Στραγγίζουμε  και ρίχνουμε λαδολέμονο μόλις κρυώσουν.

Τα απολαμβάνουμε με ψαράκι τηγανητό (μεταξύ μας τα τσακίζω σκέτα ανετότατα)!!

Καλή όρεξη!

Πάμε και για ένα παιχνιδάκι???

Η φίλη μας  Dark Chef  με προσκάλεσε να παίξω σε ένα παιχνίδι ερωτήσεων :

1. Χειμώνας ή καλοκαίρι; 

    Καλοκαίρι δαγκωτό!

2. Μέρα ή νύχτα; 

    Νύχτα

3. Βουνό ή θάλασσα; 

    Θάλασσα

 4. Πόλη ή χωριό; 

     Χωριό

 5. Αυτοκίνητο ή μηχανή; 

     Αυτοκίνητο

 6. Για επικοινωνία από μακριά: Τηλέφωνο ή γραπτό μήνυμα; (σε κινητό ή e-mail)

     Τηλέφωνο, το μήνυμα το θεωρώ κρύο και ανεπαρκές....

7. Ξανθός/ξανθιά ή μελαχρινός/μελαχρινή;

    Μελαχροινός

8. Καφές ή τσάι;

    Καφέςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!

9. Κρέας ή ψάρι;

    Κρέας.....ξέρω...κατάντια....χαχαχαχαα!!

10. Στήθος ή μπούτι; (αυτό αν είστε άντρες, πάρτε το όπως θέλετε :)

      Μπουτάκι, είναι πιο ζουμερό

11. Βρίσκεται μέσα σε μπουκάλι και μου αρέσει πολύ! Είναι...

      Τεντούρα!!!

  

Για το ίδιο παιχνιδάκι με κάλεσε και η καλή μου Αγγελική Ν οπότε πάμε και στις δικές της ερωτήσεις :

1. Πες 3 λέξεις που σε περιγράφουν

    Κυκλοθυμική, Αστεία, Νευρική 

2. Ποιά νομίζεις ότι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου?
    Τα νεύρα μου

3. Τι σε θυμώνει τόσο, που να χάνεις τον αυτοέλεγχό σου?
    Το ψέμα και το θράσσος

4. Αν άλλαζες κάτι στον εαυτό σου, τι θα διάλεγες να αλλάξεις?
   
5. Με τι ασχολείσαι τον ελεύθερό σου χρόνο?
    Μαγείρεμα, μπλόγκιγκ, με τον κηπάκο και τα λουλουδάκια μου, βολτούλες

6. Αν ξεκινούσες από την αρχή, τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις?
    Γιατρός (μεγάλη πόρωση....)

7. Τι δεν θα ήθελες να κάνεις ποτέ ξανά, αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις?
    Να δώσω πλάτη για κάποιον που δεν το άξιζε καθόλου αλλά παρόλα αυτά το έκανα...

8. Αν έπρεπε να εγκαταλείψεις για πάντα το σπίτι σου, κρατώντας μόνο μια βαλίτσα, τι  
    θα έπαιρνες μαζί σου?
    Τρεις αλλαξιές, οικογενειακές φωτό, κινητό, λάπτοπ....δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο και έχει
    αρχίσει και με ψιλοτρομάζει όσο το σκέφτομαι...

9. Πες μια ευχή που θα ήθελες να πραγματοποιηθεί.
    Να πάνε όλα κατ' ευχή  σε κάτι που πρόκειται να γίνει....

10. Που θα ήθελες να ταξιδέψεις?
      Στην Αυστραλία ....ιδανικά! Και στα Πουκέτ!

11. Τι σου προκαλεί χαρά?
      Τα παιδιά μου και ο καλός μου, ιδίως όταν μου λένε ότι κάτι τους άρεσε πολύ!


Και οι ερωτήσεις από την Κικίτσα μου, αμ τι νομίζατε ....ότι τελειώσαμε???


1. Πόσες φορές έχεις κάψει φαγητό λόγω του facebook ή του μπλογκ; ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ΤΩΡΑ!.

    Καμία για αυτούς τους λόγους, αλλά έχω κάψει πιλάφι λόγω τηλεφώνου δύο 

    φορές  μάλιστα...χαχαχααχα!!!

2. Πες ένα γλυκό/φαγητό που απέτυχε τελευταία στιγμή και δεν ήξερες τι να κάνεις, αφού το 

    ετοίμαζες για δώρο! Τι έκανες μετά την αποτυχία;

    Τα πειράματά μου τα κάνω σε ανύποπτο χρόνο για να μη χτυπάω εγκεφαλικά την ώρα εκείνη. Αν 

     κάτι δεν βγει όπως πρέπει, το ξανακάνω, και το ξανακάνω...μέχρι να βαρεθούν να το βλέπουν.

     Μόλις το πετύχω σταματάω....Αυτό το κόλλημα πρέπει να το κοιτάξω, το ξέρω...

3. Φαντάσου ένα τουρτοπόλεμο (αλά Βέγγο). Σε ποιον/ποιους θα ήθελες να πετάξεις τούρτες; (γιατί

    νιώθω πως ξέρω την απάντηση ήδη;)

    Οχι ρε Κικίτσα να χαλαλίσουμε τις τουρτίτσες....τόσες πέτρες υπάρχουν....ενίοτε και τούβλα

    οικοδομής....

4. Πας ραντεβού για να γνωρίσεις μια/έναν μπλόγκερ και σου βγαίνει psycho. Τι δικαιολογία λες για

    να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια;

    Υπονοείς κάτι με αυτό???χαχααχαχχαχ!!! Αν ψυλλιαστώ κάτι, πετάω ατάκα του στυλ, πρέπει να

    φύγω σε μία ώρα γιατί έχω ραντεβού κι αλλού, λυπάμαι που δεν μπορώ να καθίσω πιο πολύ να τα 

    πούμε.... Ευγνομονώ το σύμπαν που δεν μου έχει τύχει...προσπαθώ να αποφεύγω τις "λακούβες"

    χαχχχααχχα!!! 

5. Πας για δουλειά και την ώρα που φτάνεις, ανακαλύπτεις έναν λεκέ επάνω σου από λάδι/ζύμη κλπ.

    (Μαντέψτε ποια το παθαίνει συχνά τελευταία). Εμ χρυσή μου, τι θες κι εσύ και είσαι κλεισμένη

    συνεχώς στην κουζίνα; Κοιτάξου και στον καθρέφτη πριν φύγεις; Τι δικαιολογία ετοιμάζεις για

    όποιον ρωτήσει;

    Νερό είναι ...θα στεγνώσει....χαχαχαα!! Οχι καλέ που είναι ζύμη/λάδι, νεράκι ...θα φύγει....

6. Συνεχίζοντας το παραπάνω: πώς κρύβεις τον λεκέ;

    Φουλαράκι ίσως? Καλά γιατί επιμένεις???? Είπαμε είναι νεράκι!!!

7. Παραγγέλνεις σε εστιατόριο μπριζόλα και αυτή που σου φέρνουν είναι τίγκα στο αίμα. Μόνο που 

    δεν βελάζει το ζωντανό. Τι κάνεις;

    Εύχομαι να καθόταν το κουνιαδάκι δίπλα να του την πασάρω.... Κάνω νόημα στο σερβιτόρο, του

    λέω να την πάρει πίσω και να μου φέρει μία καλοψημένη. Αν μάλιστα ξυνίσει τα μούτρα του,

    συνεχίζω λέγοντας να πάρει το ζωντανό κάπου πίσω και να το ταϊσει με λίγο σανό.... 

8. Βγαίνεις ραντεβού με τον άντρα των ονείρων σου και στο πρώτο χαμόγελο, βλέπεις ένα τεράστιο

    φύλλο μαϊντανού στα δοντάκια του. Ξεσπάς σε γέλια άθελά σου και.........; Το λες; Τι λες;

    Ναι, γελαστά πάντα για να μη νιώσει άσχημα.

9. Έρχεται η παραγγελία σου στο εστιατόριο. Καθώς πλησιάζει ο σερβιτόρος, γλυστράει,

    αναποδογυρίζει το δίσκο και σε κάνει από πάνω ως κάτω σως μορνέ! Τι κάνεις;

    #$%$#$$%$$%@# Αν σου πω θα με μπλοκάρει η γκουγκλ.....όχι για το σερβιτόρο, δεν θα φταίει

    λογικά, για την κατάστασή μου εννοώ...

10.  Έχεις ένα επαγγελματικό ραντεβού το βράδυ. Και της το ΄πες  της  άτιμης της μάνας σου: ΜΗ

       ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΦΑΣΟΛΑΔΑ! Κι έφτιαξε. Την έφαγες λοιπόν, διότι η μαμά είναι καταπιεστική και

       πας    στο  ραντεβού.  Σου  πέφτει  το  στυλό  ή  δεν  ξέρω  κι  εγώ  τι, σκύβεις να το πάρει και ....

       πρρρρρρρρρρρρ! Σου ξεφεύγει μία! Για ν' ακούσω δικαιολογία!

       Δεν γινονται αυτά........μαρή Κική??? Και δεν βλέπεις καλά (λεκές) και δεν ακούς κιόλας?? Η

       καρέκλα έτριξε....αμάν...

11.  Δεν χωνεύεις κάποιον. Τι φαγητό/γλυκό του φτιάχνεις, ή τι κάνεις στο φαγητό//γλυκό που το

       σερβίρεις; 

       Τίποτα.....γιατί να τον ταϊσω κιόλας αμα δεν τον πάω??? Αλλά και αν τα φέρει η ...κατάρα

       έτσι....και πάλι τίποτα....Θα του το δείξω με την απαραίτητη ξινίλα που όταν θέλω, είναι πολύ

       κατανοητή....

  

Πάμε και στις δικές μου τώρα???

  1.   Ψητό ή μαγειρευτό?
  2.   Βιβλίο ή ταινία?
  3.   Χριστούγεννα ή Πάσχα?
  4.   Σου έχει τύχει να ονειρευτείς κάτι και μετά να το ζήσεις?
  5.   Πρώτη σκέψη που σου έρχεται με το μαύρο μας το χάλι....
  6.   Σε φοβίζει το μέλλον?
  7.   Θα τολμούσες να αλλάξεις δραστικά (δεδομένης της κατάστασης) τη ζωή σου?
  8.   Το αγαπημένο σου υλικό στη μαγειρική?
  9.   Αγαπημένο μότο
10.   Οταν αντιληφθείς ότι σου λένε ψέμματα πως αντιδράς?
11.   Ποιό είναι το αγαπημένο σου λουλούδι?


Αχ, παιδάκια δεν ξέρω ποιόν να καλέσω!

Μπορεί να έχετε ξαναπαίξει αλλά ορίστε !

1. Βαγγελιώ
2. Ελενα
3. Γωγώ
4. Τανια
5. Μαρία
6. Μαρί
7. Ερη
8. Πηνελόπη
9. Αστερομαράκι
10. Κική
11. Μανουσίνα

Καλή εβδομάδα σε όλη την μπλογκογειτονιά!!!